نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 دکترای معماری، استادیار دانشکده هنر و معماری، دانشگاه تربیت مدرس، تهران.
2 کارشناس ارشد معماری، دانشگاه تربیت مدرس.
3 کارشناس ارشد معماری و عضو هیأت علمی دانشگاه رازی.
4 دانشگاه تربیت مدرس، تهران.
چکیده
معماری به عنوان هنر، همچون علم در بستر تاریخی خود چون یک ارگانیسم زنده دائما در حال تغییر و تحول است و در یک سیر دیالکتیکی قرار دارد. تعامل میان فناوری و تاریخ از موضوعات بسیار مهم در دستیابی به یک معماری کارآمد و پیشرفته در هر عصر و زمانی است، مفهومی که ریشه در آموزههای معماری سنتی ایرانی دارد. آموزش مبتنی بر سیستم استاد ـ شاگردی در دوران گذشته هم‌قدم با روح زمان در هر دوره تاریخی و سبک معماری، عامل ترویج اصول و مبانی معماری آن دوره است. وجود پیچیدگی و تضاد در روند تکامل علم و فناوری و به تبع آن در هنر و سبک‌های معماری بر آموزش علمی معماری تأثیر‌گذار است و این تأثیر و تأثرها همچنان نیز ادامه دارد. شناخت روحیه و فرهنگ علمی در هر دوره و خصوصا در زمان حال و به هنگام کردن دروس معماری مطابق با پیشرفت‌ها و پیچیدگی‌های علمی عصر حاضر، عامل پویایی و زنده بودن معماری در کنار سایر علوم است. هدف این پژوهش بررسی آموزش معماری و دگرگونی‌های آن در گذر زمان، همچون یک روند علمی است. همچنین برای همگام کردن مسائل آموزش معماری با این روند تلاش می‌گردد و پیشنهاد می‌شود در ایران نیز این روند آموزش تعاملی مورد توجه قرار گیرد و سیستم آموزشی معماری با معیارهای آموزشی نوین سازگار شود. روش تحقیق در این پژوهش، روش تحقیق توصیفی و استفاده از راهکارهای ترکیبی است.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
Development in Architecture Teaching: Interaction Between History & Technology
نویسندگان [English]
- M. MahdaviNejad 1
- F. yari 2
- Gh. Parvizi 3
- S. Dehghani 4
1 Tarbiat Modarres University
2 M.A. of Tarbiat Modares University.
3 M.A. of Architecture
4 M.A. of Architecture of Tarbiat Modarres University.
چکیده [English]
Architecture as an art, like science, has been evolving consistently through its historical base is analogous to a living organism and it is placed in a dialectic process. Development of architecture is the result of interaction between technology and history. It is very important to achieve an efficient and advanced architecture design in any time and every era, a concept that has roots in Iranian architecture. Education based on apprenticeship and establishment of elements of traditional architectural basis and ethical principles form the essence of architecture. The existence of antibiosis and complexity in the development of science and technology and consequently in the art and architecture styles determine the quality of the architectural education. The purpose of this study is to examine the essence of architectural education and its changes through the time as a scientific process to clarify new horizons for architectural education and learning. Logical argumentation research strategy and descriptive analytical research method have been adopted as inference mechanism and research method of study. The results show that new horizons of contemporary architecture should be clarified through interaction of "consistency" and "diversity". It is proposed to adapt the teaching methods, which focuses on socio-cultural parameters rooted in sustained and indigenous believes and thoughts.
)